Rapport: Places ordered by the last entered
Beschrijving: Plaatsnamen georderend volgens de laatst toegevoegde
Treffers 4301 t/m 4350 van 4351
«Vorige «1 ... 83 84 85 86 87 88 Volgende»
| # | Plaats | Longitude (Lengte) | Latitude (Breedte) | Aantekeningen | ID |
|---|---|---|---|---|---|
| 4301 | Nieuw Beijerland | 4.3417332 | 51.8116663 | 327 | |
| 4302 | Oud Beijerland | 4.4174369 | 51.8255380 | 326 | |
| 4303 | Dirksland | 4.1063240 | 51.7454740 | Dirksland is een plaats in de gemeente Goeree-Overflakkee in de Nederlandse provincie Zuid-Holland, op het eiland Goeree-Overflakkee. Het dorp heeft ongeveer 5000 inwoners. Dirksland heeft een eigen ziekenhuis, het Van Weel-Bethesda-ziekenhuis. Dit ziekenhuis heeft een belangrijke functie voor de gezondsheidszorg op Goeree-Overflakkee] en de omliggende gebieden. Tot 1 januari 2013 was Dirksland een zelfstandige gemeente. De overige kernen van de voormalige gemeente waren van 1966 tot 2012 Herkingen en Melissant. |
325 |
| 4304 | Oudenhoorn | 4.1916670 | 51.8269440 | 323 | |
| 4305 | Heenvliet | 4.2431951 | 51.8651667 | 322 | |
| 4306 | Nieuw Hellevoet | 4.1326804 | 51.8360345 | 321 | |
| 4307 | Nieuwenhoorn | 4.145278 | 51.854167 | Naam Nieuwenhoorn is genoemd naar de polder waarin het dorp gebouwd is. Deze polder werd op kerstavond 1367 door Machteld van Voorne ter bedijking uitgegeven. Het is de grootste polder van Voorne. Met het gereedkomen van het Kanaal door Voorne werd de polder in twee bijna gelijke delen verdeeld. Het zuidelijke deel van de polder behoort tegenwoordig bij de gemeente Bernisse, terwijl het noordelijke deel onderdeel is van de tegenwoordige gemeente Hellevoetsluis. Historie De meeste huizen in het dorp Nieuwenhoorn stonden langs de dijk, het dorp zelf bestond eigenlijk alleen uit de Dorpsstraat, waarlangs aan beide zijden huizen en een kerk stonden. De kerk dateert hoogstwaarschijnlijk uit de veertiende eeuw. Nieuwenhoorn is een van de nieuwlandpolders die in die tijd gesticht werden zoals Oudenhoorn (1355) en Nieuw-Helvoet (1396). De nieuwlandpolders kenmerkten zich door het feit dat er vrijwel direct na drooglegging kerken en een dorp gesticht werden. De bouw van zo'n kerk werd dan gefinancierd uit het nieuw uit te geven land. Van elke honderd gemeten die er beschikbaar kwam werd er één bestemd voor bouw en onderhoud van de kerk. Het dorp heeft een eigen korenmolen, Zeezicht genoemd en gebouwd op de plaats waar voor 1718 al een houten standerdmolen stond. In 1960 is besloten om het dorp Nieuwenhoorn in te lijven bij de gemeente Hellevoetsluis. Binnen de gemeente is het dorp anno 2007 onderdeel van de wijk Den Bonsen Hoek/Ravense Hoek/Nieuwenhoorn. |
320 |
| 4308 | Zuidland | 4.2592753 | 51.8220118 | 319 | |
| 4309 | Wapse | 6.2648940 | 52.8601090 | Wapse is een esdorp in de Nederlandse provincie Drenthe, gemeente Westerveld, met ongeveer 700 inwoners (1 januari 2011). Het dorp ligt circa 21 kilometer ten noordwesten van Hoogeveen, tussen Vledder en Diever, aan de rand van het Nationaal Park Drents-Friese Wold. Het dorp maakte tot 1998 deel uit van de gemeente Diever. Wapse wordt al in 1447 genoemd, maar de betekenis van de naam is onbekend. Vanuit Wapse ontstond tijdens de middeleeuwen ontginning van een beekdal het lintdorp Wapserveen. |
318 |
| 4310 | Vledder | 6.2130219 | 52.8574660 | Vledder is een esdorp in het zuidwesten van de provincie Drenthe in Nederland in de gemeente Westerveld. Vledder kent, net als vele andere Drentse brinkdorpen, een lange geschiedenis. In de omgeving van Vledder zijn diverse grafheuvels en urnenvelden gevonden uit de nieuwe steentijd. Er zijn diverse prehistorische vondsten gedaan zoals stenen bijlen, barnsteen en urnen. De naam Vledder duidt op een natte plaats. De twee oudste straten van het dorp liggen dan ook rondom een lagere plek die vroeger vrij nat was. Het dorp heeft twee brinken, die in de volksmond de grote en de kleine brink genoemd worden. Zoals bij alle esdorpen, ligt niet ver van het dorp een beek, de Vledder Aa. Het Vledderveld achter de es is nu een boswachterij van Staatsbosbeheer. Bij dit Vledderveld was van 1939 tot 1981 een kamp, Kamp Vledder, gevestigd. In het huidige dorp wonen een kleine 2000 inwoners. Tot de gemeentelijke herindeling van 1998 was Vledder een zelfstandige gemeente van zo'n 3500 inwoners. Tot die gemeente behoorden naast Vledder zelf de dorpen Vledderveen, Wilhelminaoord, Doldersum, Boschoord, Frederiksoord en Nijensleek. De Johannes de Doperkerk heeft net als de kerken van Norg en Anloo in Drenthe een zadeldaktoren. In het dorp zijn een aantal musea: een museum voor valse kunst en voor grafiek en een schelpenmuseum (Miramar Zeemuseum). Vijf kilometer van Vledder ligt het Nationaal Park Drents-Friese Wold. Ook staat er in het dorp een kleine korenmolen. De voetbalclub van Vledder heet BEW (blauw en wit), opgericht in 1951. |
317 |
| 4311 | Enschede | 6.8936619 | 52.2215372 | Enschede (Nedersaksisch: Eanske) is een stad en gemeente in Twente, in het zuidoosten van de Nederlandse provincie Overijssel. De gemeente telt 158.741 inwoners (1 november 2012, bron: CBS). Enschede is daarmee de grootste stad van Overijssel en naar inwoneraantal de elfde gemeente van Nederland. De gemeente Enschede maakt deel uit van de plusregio Regio Twente en van de euregio EUREGIO. Naam: De naam gaat volgens de meest gangbare verklaring terug op 'An die Schede' (Anneschethe, 1119); het Oudsaksische scethia betekende 'scheiding' of 'grens', waarmee in dit geval waarschijnlijk verwezen werd naar een moerassig grensgebied. Thans dicht bij de Nederlands-Duitse staatsgrens gelegen kan Enschede deze naam nog altijd betekenisvol dragen. Geschiedenis: Enschede ontstond in de vroege middeleeuwen als agrarische nederzetting rond een klein kasteel. Gelegen op de zuidflank van een stuwwal en aan de route van Deventer naar Münster en Osnabrück, ontwikkelde het dorp zich gestaag. Omstreeks 1300 kreeg Enschede stadsrechten, die in 1325 door de Utrechtse bisschop Jan van Diest werden bevestigd. Het oudst bekende zegel van de stad vertoont de beeltenis van de parochieheilige, de Heilige Jakobus de Meerdere. Dit zegel is tot aan de Münsterse oorlog (1666) in gebruik geweest. De stad werd omringd met een ovale dubbele grachtengordel en een aarden wal met palissade. Detail van het balkon van het stadhuis. Verlening van de stadsrechten Toen Enschede in 1325 stadsrechten kreeg, verleende de bisschop van Utrecht ook het recht om de nederzetting te versterken. Voor 1325 was Enschede echter al omgeven door een gracht, de zogenaamde Stadsgraven. De twee bruggen over die gracht, de Veldbrug (in de huidige Marktstraat) en de Esbrug (in de Langestraat, ter hoogte van de Hofpassage) waren al voor 1300 versterkt door poorten: de Veldpoort en de Espoort, respectievelijk. Verder lag er binnen de gracht, ten oosten van de Oude Kerk, de Burcht van Enschede, waar tot ver in de dertiende eeuw de heren van Enschede woonden. De Burcht was zelf ook omgeven door een brede gracht, de Borggraven, die in verbinding stond met de Stadsgraven. In 1465 gelastte de bisschop de burgers van Enschede een houten omheining rondom de stad aan te leggen. De palissade werd gebouwd op een wal die gelegen was tussen de oude Stadsgraven en een nieuwe buitengracht. Om de stad schadeloos te stellen schonk de bisschop een stuk woeste grond buiten de Veldpoort, de zogenaamde Stadsmaten of Stadsweide. Een kleine dertig jaar later werd er aan de noordkant van de stad een bolwerk opgericht, wellicht met materiaal afkomstig van de burcht die rond dezelfde tijd gesloopt werd. |
316 |
| 4312 | Almkerk | 4.9609986 | 51.7719653 | Almkerk (Brabants: Almkérk) is een plaats in het Land van Altena, hemelsbreed ongeveer 12 km ten zuiden van Gorinchem. Het aantal bewoners bedroeg in 2004 ruim 3600. Almkerk maakt sinds 1973 deel uit van de gemeente Woudrichem en ligt in het Land van Heusden en Altena. Vóór die tijd behoorde het tot de gemeente Almkerk c.a., dat in 1879 ontstaan was doordat de gemeente Emmikhoven en Waardhuizen geannexeerd werd door de toenmalige gemeente Almkerk en Uitwijk. Geschiedenis In 1277 wordt de naam Almekercke voor het eerst in geschriften aangetroffen. Er is dan sprake van dominus Bernardus, sacerdos de Almekercke ofwel: de pastoor van Almkerk. Er was toen dus al een kerk. Dorp en kerk zijn echter in 1421 door de Sint-Elisabethsvloed verwoest. Het Kasteel Altena werd reeds in 1230 gebouwd. Het was de zetel van de Heren van het Land van Altena. Reeds in de 16e eeuw was het een ruïne en wat tegenwoordig rest is een verhoging in het landschap. Almkerk is sinds de reformatie een protestants dorp dat zich bevindt op de overgang van het katholieke Brabant naar het protestantse Zuid-Holland. De eerste predikant was voormalig pastoor A.A. Heeckhuysius en trad als predikant aan in 1601. Activiteiten van predikanten als George Gezelle Meerburg stimuleerden het bevindelijk protestantisme. Aldus kreeg de afscheiding van 1834 veel aanhang in Almkerk. Oorspronkelijk werd er gekerkt in Nieuwendijk maar in 1874 werd ook te Almkerk een Gereformeerde kerk in gebruik genomen aan Voorstraat 16. Deze werd in 1954 ingrijpend verbouwd. In de rivier de Alm bevond zich een oud sluisje, een zogenaamd verlaat (nu de naam van de sporthal "'t Verlaat"). Vroeger stond in het dorp een windmolen, waaraan de Molenwijk nog herinnert. Almkerk is van origine een plattelandsdorp, maar heeft zich door de jaren heen behoorlijk uitgebreid voor haar eigen begrippen. In 1944 werd een groot deel van het dorp door oorlogshandelingen verwoest. Reeds in 1948 werden de eerste huizen gebouwd. |
315 |
| 4313 | Genderen | 5.0813280 | 51.7399813 | 314 | |
| 4314 | Ridderkerk | 4.6046600 | 51.8714930 | 313 | |
| 4315 | Zaltbommel | 5.2500000 | 51.8000000 | Zaltbommel (dialect: Bommel) is een vestingstad in de gelijknamige gemeente in de Bommelerwaard in de Nederlandse provincie Gelderland. Tot 1 januari 1999 vormde Zaltbommel een eigen gemeente, waarvan het de enige kern was. Op die datum werden Zaltbommel, Kerkwijk en Brakel samengevoegd tot de nieuwe gemeente Zaltbommel, met het gemeentehuis in Zaltbommel. De stad telt 11.857 inwoners (per 1 januari 2013). Zaltbommel ligt net ten zuiden van de Waal. Er is een verkeersbrug, de Martinus Nijhoffbrug (Rijksweg 2 met fietspad) en een spoorbrug, de Dr. W. Hupkesbrug. Zaltbommel beschikt over een spoorwegstation, station Zaltbommel aan de spoorlijn Utrecht -´s-Hertogenbosch. |
312 |
| 4316 | Zwartewaal | 4.2166667 | 51.8833333 | 311 | |
| 4317 | Biert | 4.271111 | 51.826944 | Biert is een voormalige heerlijkheid en buurtschap in de Zuid-Hollandse gemeente Bernisse, en ligt ongeveer twee kilometer ten noordoosten van Zuidland in Voorne-Putten. Bij de invoering van de gemeente als bestuursvorm in Nederland rond 1812 was Biert een deel van de gemeente Geervliet. Op 1 april 1817 viel de gemeente in drieën uiteen: Biert en Schuddebeurs en Simonshaven werden aparte gemeenten. Biert bestond slechts ca. 38 jaar als zelfstandige gemeente; op 1 sept. 1855 werd Biert weer opgenomen in Geervliet (en Schuddebeurs en Simonshaven ook). Tot 1 jan. 1980 bleef Biert een deel van Geervliet. Op die datum fuseerden de gemeenten Geervliet, Abbenbroek, Heenvliet, Oudenhoorn en Zuidland tot de nieuwe gemeente Bernisse en werd ook Biert een deel van Bernisse. Op 1 januari 2015 zal Biert in de nieuwe gemeente vallen die gevormd wordt uit de fusie met Bernisse en Spijkenisse. De officiële -lange- naam van de heerlijkheid (en van 1817 - 1855: gemeente) was Biert en Stompert (ook ’stompaard’). Biert ligt (grotendeels) aan de westzijde langs de Biertsedijk, in de Polder Biert. Aan de andere kant van de dijk bevinden zich De Wellevliet en Fikkershil. De dijk steekt ongeveer 1,6 meter uit boven de polder, die zich op ongeveer 1,4 meter onder NAP bevindt. De naam Biert zou een verbastering kunnen zijn van Biervliet (vergelijkbaar met de gelijknamige plaats in Zeeland). In de middeleeuwen zou het een overslagplaats zijn van bier, gebrouwen in de Zuid-Hollandse steden. Deze verklaring staat echter niet vast. |
310 |
| 4318 | Abbenbroek | 4.2427778 | 51.8486111 | Abbenbroek is een dorp in de Nederlandse provincie Zuid-Holland dat sinds 1 januari 1980 tot de gemeente Bernisse behoort. Het dorp heeft bijna 1300 inwoners (2011). Abbenbroek is omstreeks 1200 ontstaan langs de rivier Bernisse op het eiland Voorne. Abbenbroek ligt ongeveer 4 kilometer ten westen van Spijkenisse en 2,5 kilometer ten zuiden van Heenvliet. Bezienswaardigheden De Hersteld Hervormde Sint Aegidiuskerk is van oorsprong een parochiekerk uit de dertiende eeuw. De kerk heeft een baksteenbouw met houten bekapping, bestaande uit een rechthoekig gesloten koor, een driebeukig schip en een westtoren. In de periode tussen 1492 - 1574 was deze kerk een bedevaartplaats voor de verering van O.L. Vrouw van Zeven Smarten.[2][3] Op Voorne ging men mee in de reformatie, de eerste dominee hield hier in 1574 zijn intrededienst. In het centrum van Abbenbroek staat een muziektent in de gracht van de kerkring. Langs de gracht staan huizen met 17e eeuwse gevels. De enige molen die nog in Abbenbroek staat is korenmolen De Hoop. Deze ronde, stenen grondzeiler is in 1843 gebouwd en in 1979 gerestaureerd. De drie watermolens (de Achtkantmolen, de Hogermolen en de Lagemolen) waren overbodig geworden door de komst van een watergemaal in 1881. |
309 |
| 4319 | Noordwolde | 6.1469480 | 52.8890730 | Noordwolde (Stellingwerfs: Noordwoolde, Fries: Noardwâlde) is een dorp in de gemeente Weststellingwerf in de Nederlandse provincie Friesland. De plaats telt samen met de buurtschap Noordwolde-Zuid ongeveer 3700 inwoners. (bron: CBS) Van 1 januari 1812 tot 1 oktober 1816 was Noordwolde een zelfstandige gemeente, waarna de gemeente Weststellingwerf weer in eer werd hersteld |
308 |
| 4320 | 's Gravendeel | 4.6180902 | 51.7792843 | 's-Gravendeel ( uitspraak (info·uitleg)) is een plaats en voormalige gemeente in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De kern met buitengebied (inclusief Schuilingen, Schenkeldijk en Nieuw Bonaventura) tellen samen ongeveer 9000 inwoners. Per 1 januari 2007 is de gemeente samengevoegd met de gemeente Binnenmaas, tot de nieuwe gemeente Binnenmaas.'s-Gravendeel ligt in het oosten van de Hoeksche Waard aan de Dordtsche Kil bij Kmr 984 en is via de Kiltunnel verbonden met Dordrecht. Het dorp is gesticht in 1593 in de oosthoek van de toen pas bedijkte polder Nieuw-Bonaventura. De bijnaam voor inwoners van 's-Gravendeel is seuter. Dat is een in reuzel gebakken kleine aardappel. |
307 |
| 4321 | Meerdervoort (Zwijndrecht) | 4.60920 | 51.81413 | 306 | |
| 4322 | Rhoon | 4.4254804 | 51.8563609 | RHOON, het oudste dorp van IJsselmonde Drie prachtige bezienswaardigheden, te weten de Nederlandse Hervormde Kerk met daarnaast het kerkhof (nu algemene begraafplaats), het kasteel en het oude logement "Het Wapen van Rhoon" vormen historisch de kern van de plaats Rhoon. De eigenaardige ligging van deze drie bijzonderheden staat in verband met het ontstaan van Rhoon. In 1199 begunstigde Dirk VII, elfde graaf van Holland, Biggo van Duyveland met een leengoed. Dit was niet meer dan een "plaat in de Oude Maas". Het ontbrak Biggo van Duyveland niet aan ondernemingslust, want hij liet deze plaat indijken en stichtte daarop een heerlijkheid, die toen niet de naam "Rhoon" droeg, maar "Rhoeden". De legende vertelt, dat bij de uitgifte van de eerste grond in het lis een nest met zeven jonge hondjes (getijgerde brakjes) gevonden werd, die allen reuen waren. Vandaar het wapen van Rhoon: dwarse spits uitlopende rode strepen op een goud veld, waarop een getijgerd brakje "tussen biezen en andere ruygtens" zit. De naam "Reuen" zou zich in de loop der tijden als volgt hebben ontwikkeld: "Rheuden, Rhoeden, Rhooden, Rhoon". Een andere lezing, die waarschijnlijker lijkt, is dat Biggo van Duyveland zich als kruisvaarder verdienstelijk heeft gemaakt op het eiland Rhodos en dat de naam "Rhoeden" hiervan is afgeleid. Het kasteel werd in 1432 gebouwd door de familie Van Duyveland in de plaats van een oud kasteel, dat afgebroken werd nadat het door de St.-Elisabethsvloed zwaar was geteisterd. Hiermee in verband staat de bouw van het verdere gedeelte van Rhoon langs de Oude Zeedijk. Er is geen bepaalde dorpskom ontstaan, maar wel een dorpscentrum, waar we dan het slot, de kerk en het Huis te Pendrecht (Het wapen van Rhoon) aantreffen. De gestichte heerlijkheid was een ridderhofstad met verschillende rechten daaraan verbonden. Misschien zijn weinig heerlijkheden zo sporadisch van bezitters verwisseld als de ridderhofstad Rhoon. Van 1199 tot 1683 was het onafgebroken erfelijk bezit van de familie van de stichter van Duyveland. In 1683 kocht Hans Willem Bentinck tot Diepenheim, Heer van Drimmelen, kamerheer van de Prins van Oranje, wiens vriend en vertrouweling hij sinds jaren was, de hoge heerlijkheid Rhoon met al haar ap- en dependenties, met al wat erbij behoort, van Pieter van Duyveland van Roden. Door zijn vriend de koning-stadhouder Willem III werd Hans Willem Bentinck in Engeland tot Graaf van Portland verheven. De namen Portlandpolder en Hoeve Portland stammen uit die tijd. In het geslacht van Bentinck bleef de heerlijkheid tot 1830, in welk jaar zij bij verkoop overging in de handen van de heer Antony van Hoboken. De heer Edward van Hoboken (overleden in 1913) was de laatste, die de titel van Heer van Rhoon voerde. Thans behoort de heerlijkheid aan diens nakomelingen, die zich hebben verenigd in de N.V. Maatschappij tot exploitatie van onroerende goederen "Rhoon, Pendrecht en Cortgene". Het kasteel of het "Huis te Rhoon", dat tot 1971 eigendom was van voornoemde naamloze vennootschap, ging in dat jaar in eigendom over van de Stichting "Kasteel van Rhoon". De voorgevel is eenvoudig en werd geheel vernieuwd door de Bentincks, vlak met Empireramen. Vooral echter de achterzijde met de trapgevels en torentjes is bijzonder interessant. Vermeldenswaard is ook de grote schouw in de oude keuken met houtsnijwerk, voorstellende arabesken en vrouwenfiguren en de fraaie eikenhouten trap in de toegangshal. De gevangeniskelder en de oude kerker op de zolder zijn nog even huiveringwekkend als in de tijd van hun werkelijke bestemming. Boven de Empirezaal, vroeger Criminele Vierschaar, ligt de Kerkzaal, de slotkapel, waarin tot 1683 de katholieke eredienst werd gehouden. Het is bijzonder gelukkig dat in 1969 een stichting, te weten de Stichting "Kasteel van Rhoon" in het leven is geroepen met het doel het kasteel te verwerven, te restaureren, te onderhouden en te exploiteren in het belang van het sociaal-culturele leven in het algemeen en meer in het bijzonder voor de gemeente Albrandswaard. In 1975 werd de restauratie voltooid en is het gebouw in oude luister hersteld. Het vormt nu een bijzondere bezienswaardigheid voor de wijde omgeving. In 1634 kreeg de zoon van Pieter van Duyveland met de titel "Heer van Pendrecht" een huis, staande tegenover de Nederlandse Hervormde Kerk, te weten Het "Huis te Pendrecht". De Nederlandse stads- en dorpsbeschrijver schrijft hierover in 1789: "Een groot aanzienlijk huis, met deszelfs extra groote tuin, boogaarden en Plantagien, hetgeen midden op het dorp tegenover de kerk staat, pronkende in deszelfs Frontespien met de wapens van Rhoon en Dormaale, zijnde dit huis door den oudsten gelegenheid van deszelfs Echtverbintenis met de gravinne van Dormaale geboorte te Brouwsel, gestigt, wordende hem de heerlijkheid Pendrecht, of liever den Titel daarvan door deszelfs Heer Vader ten Huwelijk geschonken". Dit huis werd in 1660 door brand verwoest. In plaats hiervan werd in de 17e eeuw door eerdergenoemde Hans Willem Bentinck het tegenwoordige "Huis te Pendrecht" nu "Het Wapen van Rhoon" gebouwd. Boven de ingang bevindt zich een driehoekig fronton met de wapenschilden van Rhoon en Pendrecht, die door een kroon gedekt en door twee leeuwen vastgehouden worden. Als een treffend voorbeeld van vroegere, sobere stijlvolle kerkgebouw staat vlakbij het slot de dorpskerk. De vierkante toren met de fijne spits, de eigendom is van de burgerlijke gemeente, rijst op uit het voorste gedeelte van het schip en helt voorover. Gelukkig hebben bekwame handen over het verval van de kerk gewaakt en is zij doelmatig gerestaureerd. In 1905 verbrandde de toren. De oude klok versmolt tot een vormloze klomp in de zengende vlammen. Zij was blijkens de opdracht één der laatste giften uit het geslacht Van Duyveland. Die opdracht luidde: "Den Weledelgebore Heer Pieter van Roode, Heer van Rhoon en Pendrecht en Weledele geboren Vrouwe, Elisabeth de Voogd van Reineveld, Vrouwe Utsurpa. Anno 1650. Paris fecit". Is het uiterlijk goed bewaard, ook het interieur bevat belangwekkende overblijfselen. Aandacht verdient de marmeren graftombe achter in het koor. Twee sfinxen torsen een kist. Daarboven rijst statig een grafnaald van prachtig geaderd marmer. Op de top van de naald, die het dak nadert, staat een lijkbus. Voor de naald houden twee schreiende kinderen een kleed vast. Tegen de naald is het eenvoudige wapen van de Bentincks aangebracht, omhangen met het teken der orde van de Kouseband, met de zinspreuk "Honi out qui mal y pense", en daar onder de wapens van de twee, hier vroeger begraven gemalinnen van Hans Willem Bentinck. Het is niet de enige herinnering aan het geslacht Bentinck. Aan de koorwand prijkt een drietal gave rouwborden met tal van wapens met schild van Bentinck in zestien kwartieren. Na de grondige restauratie van het interieur zijn de in de kerk aanwezige grafzerken geordend en in de looppaden aangebracht. In het koor ligt een zeer mooi exemplaar. Het draagt het beeld van een abdis met de kromstaf in de hand. Het kerkinterieur en –exterieur zijn sober; zonder bijzondere schoonheid maken toch de eikenhouten preekstoel uit de zeventiende eeuw, het doopvont en het gestoelte van de Vrijheer met een geheel beschoten dak een harmonische indruk. In de loop der tijden heeft het dorpschoon veel geleden door brand en water. Op 6 februari 1489 overviel een bende Hoeken de gemeente en dwong de inwoners met hun wagens de geroofde goederen te vervoeren. Het kasteel werd toen geplunderd en gebrandschat. In 1669 werd een groot deel van Rhoon door brand verwoest, terwijl in november 1775 Rhoon door een hoge waterstand met ondergang werd bedreigd. Ook in 1953 bedreigde het water het dorp. De geslachten Van Duyveland en Bentinck waren nauw verbonden met de strijd tegen het water en hebben hun stempel gedrukt op Rhoon. Polder na polder werd ingedijkt. Als gevolg van de verschillende indijkingen kan Rhoon als een dijkdorp worden gekenschetst. Veel namen getuigen daar nog van. Het dorp ontwikkelde zich op een rustige, geleidelijke wijze. Door de eeuwen heen vormden de landbouw, tuinbouw en veeteelt de voornaamste bestaansbronnen van de bevolking. Mede als gevolg van de mechanisatie in de agrarische sector weken veel inwoners reeds in de dertiger jaren uit naar het haven- en bouwbedrijf te Rotterdam. Later vond ook menigeen zijn werkgelegenheid in de petrochemische industrie in het Botlek- en Europoortgebied. In 1932 werd de Groene Kruisweg aangelegd. Deze weg doorsneed het gemeentelijke gebied, waardoor tevens een scheiding teweeg werd gebracht tussen het rustieke oude dorp, met o.a. de Nederlandse Hervormde Kerk met daarnaast het kerkhof (nu algemene begraafplaats), het Kasteel en het nieuwe gedeelte. |
305 |
| 4323 | IJsselmonde | 4.5459444 | 51.8836111 | 304 | |
| 4324 | Blokzijl | 5.9621294 | 52.7260165 | Blokzijl (Nedersaksisch: Blokziel) is een plaats in de Kop van Overijssel en maakt sinds de gemeentelijke herindeling van 1 januari 2001 deel uit van de gemeente Steenwijkerland in de Nederlandse provincie Overijssel. Tot 1973 was het een zelfstandige gemeente. Blokzijl ligt tussen Emmeloord en Steenwijk. De plaats dankt zijn naam aan een versterkte sluis, de Blokzijl (zijl = sluis). Blokzijl telt zo'n 1300 inwoners. Blokzijl heeft een eigen haven voor de pleziervaart en een sluis. Ook grotere rondvaartenboten doen regelmatig Blokzijl aan als tussenstop. Op de kade staat een oud kanon, waarbij toeristen elkaar graag op de foto zetten. Geschiedenis: In de 15e eeuw werd er al over "Blocksyl" (zoals de Vishandel) gesproken. In 1581 werd de plaats versterkt. Rond 1600 kreeg Blokzijl allerlei privileges, zoals het benoemen van een eigen burgemeester. In Blokzijl ligt een oude zeesluis die al in de 16e eeuw de monding vormde van de Steenwijker Aa. Vooral de turf, die in het achterland gewonnen werd, zorgde voor veel bedrijvigheid. Johan de Ligny, Graaf van Aremberg, Stadhouder van Friesland, Groningen, Drenthe en Overijssel, mag genoemd worden als grote stimulator van deze omgeving. Hij liet de toegangsvaarten verbeteren en een havenkom aanleggen ten behoeve van de handel. Tijdens de Tachtigjarige Oorlog werd de plaats door Diederich van Sonoy in 1581 versterkt, om zo aan de oostzijde van de Zuiderzee een steunpunt voor de Staatse vloot en een uitvalsbasis voor de troepen tegen de Spanjaarden te krijgen. De naam Blokzijl, ofwel versterkte sluis, is toen ontstaan. Blokzijl was een lange tijd onder Spaans bewind en in die tijd ging het Blokzijl voor de wind. De plaats lag aan een kanaal dat toegang gaf aan de Zuiderzee en was een belangrijk handelspunt. Blokzijl verkreeg in 1672 stadsrechten van Prins Willem III. Echter waren de stadsrechten snel ingetrokken. In 1674 protesteerde de drost van Vollenhove. De Staten van Overijssel weigerden toen om de rechten te bevestigen. In 1675 werden de stadsrechten weer ingetrokken en viel Blokzijl weer onder het schoutambt Vollenhove. |
303 |
| 4325 | Ossenzijl | 5.9211295 | 52.8087816 | Ossenzijl (Nedersaksisch: Ossenziel) is een dorp in de gemeente Steenwijkerland in de Nederlandse provincie Overijssel. Het heeft ongeveer 500 inwoners. Waarschijnlijk dankt het dorp haar naam aan de familie Osse, die een sluis beheerde (Zijl). Tegenwoordig is de sluis niet meer in gebruik. | 302 |
| 4326 | Munnekeburen | 5.8858333 | 52.8486111 | Munnekeburen (Stellingwerfs: Munnikeburen, Fries: Munnikebuorren) is een dorp in de gemeente Weststellingwerf in de Nederlandse provincie Friesland. Het telt iets meer dan 400 inwoners. Beschrijving: Het ligt ten zuidwesten van Wolvega en ten noordwesten van de Rottige Meente. In 1806 werd hier een hervormde kerk gebouwd. Tijdens de Watersnood van 1825 scheurden de muren en dreigde de kerk in te storten. Ook talloze huizen in het dorp raakten zwaar beschadigd. Munnekeburen telt nog altijd 2 basisscholen, een christelijke en een openbare. Verder staan in Munnekeburen sporthal de Schakel en dorpshuis het Polderhuus. Achter dit complex ligt het Scheeneveld waar de clubs V.W.C., V.O.G. en De Westhoek hun thuiswedstrijden voetballen. De Westhoek is oorspronkelijk de voetbalclub van Scherpenzeel, later is er gekozen voor Munnekeburen waar een goed sportcomplex is aangelegd. Munnekeburen is per openbaar vervoer bereikbaar met buurtbuslijn 108 van Qbuzz, deze rijdt elk uur van en naar Wolvega tussen 07:00 en 19:00 uur. De buurtbus rijdt niet in het weekend en op feestdagen. |
301 |
| 4327 | Farmsun Delfzijl | 6.9279600 | 53.3230048 | Farmsum (Gronings: Faarmsom) is een dorp in de gemeente Delfzijl in de Nederlandse provincie Groningen, dat direct grenst aan de stad Delfzijl. Het dorp telt 2.420 inwoners (2011). Geschiedenis: Het noordwestelijke oude deel van het dorp is gelegen op een wierde. Omstreeks het jaar 1000 werd voor het eerst gesproken van het dorp Farmsum: Fretmarashem. In het jaar 1228 was er sprake van Fermeshem. Aan het einde van de 14de eeuw werd de naam als Fyrmesen geschreven en nog later als Fermissum en Farremsem. De rechtspraak, ook de proosdij over het oosten van Fivelingo en de Oldambten, was toen in handen van de Ripperda's, de bewoners van het Huis te Farmsum. In de Franse tijd is Farmsum kortstondig, in 1809, een zelfstandige gemeente geweest. De Fransen hadden het plan om van Farmsum en Delfzijl een tweelingvesting te maken. Dit zou betekenen dat Farmsum een fortresse zou worden, maar van het plan kwam niets terecht. Tijdens het beleg van Delfzijl (1813-1814) had Farmsum zwaar te lijden onder de beschietingen en uitvallen van de Fransen en omdat het schootsveld rond de vesting vrijgemaakt moest worden. Farmsum heeft een eigen spoorwegstopplaats gehad. Deze stopplaats Farmsum diende van 1910 tot 1934 voor de treinen van de spoorlijn Zuidbroek - Delfzijl en van 1929 tot 1941 voor die van het Woldjerspoor. Dat is in 1942 opgebroken, maar het koffiehuis bestaat nog. |
300 |
| 4328 | Nijetrijne | 5.909167 | 52.8425 | Nijetrijne (Stellingwerfs: Ni'jtriene, Fries: Nijetrine) is een dorp in de gemeente Weststellingwerf, provincie Friesland (Nederland). Nijetrijne ligt ten zuidwesten van Wolvega, aan de N351 (Pieter Stuyvesantweg), tussen Wolvega en Kuinre. Nijetrijne ligt midden in het natuurgebied de Rottige Meente, waar verschillende keren otters zijn uitgezet. |
299 |
| 4329 | Nijeholtwolde | 5.9702087 | 52.8987704 | Nijeholtwolde (Stellingwerfs: Ni'jhooltwoolde, Fries: Nijeholtwâlde) is een dorp in de gemeente Weststellingwerf in de Nederlandse provincie Friesland. Nijeholtwolde wordt al in een oorkonde uit 1320 genoemd. In het buitengebied werd turf gegraven. De kerk was tot de Reformatie gewijd aan Sint-Nicolaas en werd in de 18e eeuw gesloopt. Op de begraafplaats staat ook één van de klokkenstoelen in Friesland. Deze is eigendom van de Stichting Alde Fryske Tsjerken. |
298 |
| 4330 | Oldeholtpade | 6.0478960 | 52.8927613 | Oldeholtpade (Stellingwerfs: Hooltpae, Fries: Aldeholtpea) is een dorp in de gemeente Weststellingwerf, provincie Friesland (Nederland). Het dorp ligt ongeveer 5 kilometer ten oosten van Wolvega en behoort tot de grotere dorpen van de gemeente. Etymologie: Hoewel het op het eerste gezicht heel eenvoudig lijkt de herkomst van de naam Oldeholtpade te verklaren, blijkt de praktijk het tegendeel te bewijzen. Met het simpele "oude bos pad" kan de zaak beslist niet worden afgedaan. Wij moeten ver in de geschiedenis terug wanneer we in een oorkonde uit 1204 vor de eerste maal de naam "Holenpathe" aantreffen waarmee het latere Oldeholtpade wordt bedoeld. De "t" ontbreekt en van "pade" is nog geen sprake. In een latere oorkonde uit 1320 is dat ook nog niet het geval, wanneer daar "Oldeholpat" staat geschreven. Drs. Philomène Bloemhoff-de Bruyn geeft in deel 1 van de "Veldnaemen van Stellingwarf" als verklaring dat het kan zijn dat de "t" er door ‘kopijisten’ in latere tijden aan toe is gevoegd, wellicht onder invloed van de namen die eindigen op "holtwolde". De vervorming van "pathe" naar "pade" zou zich op dezelfde wijze laten verklaren. In het door J. Naarding samengestelde overzicht "Stellingwerver toponiemen" wordt gesteld dat men "Holenpathe" eigenlijk bedoeld zal zijn om juist dat "hole path" (en beslist geen andere) aan te geven. Hetgeen zou moeten worden uitgelegd als "het pad door de laagte". B.J. Dekker schrijft in zijn publicatie "Oost Nederlandse familienamen" over het oude Germaanse woord "pathe", waarmee moeras of laag drassig land wordt aangeduid. In Engeland waar veel Saksen tijdens de Grote Volksverhuizing (350-600 jaar na Christus) zijn neergestreken ligt het dorp Padform. In een akte uit 939 wordt dit beschreven als Pathford, hetgeen zoveel wil zeggen als: voogde, doorwaadbare plaats in het moeras. Op grond van al deze gegevens mag een voorzichtige conclusie worden getrokken en wel dat de naamsverklaring van Oldeholtpade niet in het bos maar in het moeras moet worden gezocht of zoals drs. P.N. Noomen dat in de Prekadastrale Atlas van Weststellingwerf zo treffend heeft samengevat: "De veronderstelling ligt dus voor de hand dat dergelijke namen niet op de zandrug zijn ontstaan, maar uit het rivierdal zijn meegenomen". Eigenlijk zo vreemd nog niet omdat nimmer moet worden vergeten dat eens grote delen van het dorpsgebied door een uitgestrekt moeras waren bedekt met daartussen slechts een verhoudingsgewijs betrekkelijk smalle hogen gelegen zandrug. En dan is het nog zeker dat het gebied tussen de huidige Stellingenweg en de Linde in het verleden regelmatig te kampen had met langdurige overstromingen. Hoewel een sluitende verklaring van de naam eigenlijk gezegd nog niet voorhanden ligt, lijkt het zeker geen gemakzucht te zijn wanneer de autochtone bevolking spreekt van : "Hooltpae" of "Oolpae" in plaats van "Hooltpae". Wel wel zeker is dat zo rond het begin van de 14e eeuw het "Oude of Olde" aan de oude naam werd toegevoegd toen vanuit Holtpade het nieuwe dorp "Nieholtpad" (Nijeholtpade) werd gesticht. |
297 |
| 4331 | Sonnega | 5.9700815 | 52.8664930 | Sonnega (Stellingwerfs: Sunnege, Fries: Sonnegea) is een dorp in de gemeente Weststellingwerf, provincie Friesland (Nederland). Het ligt iets ten zuidwesten van Wolvega. In Sonnega heeft een kerk gestaan, maar die is voor 1840 al afgebroken, waarna de kerkklok in een klokkenstoel werd gehangen. |
296 |
| 4332 | Aalburg | 5.1318770 | 51.7525950 | Aalburg is een gemeente in de provincie Noord-Brabant in Nederland. De gemeente telt 12.768 inwoners (1 november 2012, bron: CBS) en heeft een oppervlakte van 53,16 km² (waarvan 273 ha water). Geschiedenis Het gebied waarin de gemeente Aalburg gelegen is, werd waarschijnlijk al in de prehistorie (tijdelijk) bewoond. De naam Aalburg komt echter pas voor het eerst voor in 889. De huidig gemeente is in 1973 ontstaan na een fusie van de gemeenten Wijk en Aalburg, Veen en Eethen. |
294 |
| 4333 | Heesbeen | 5.1219823 | 51.7324020 | 293 | |
| 4334 | Den Bosch | 5.3170060 | 51.6979280 | 's-Hertogenbosch , informeel veelal Den Bosch genoemd, is de hoofdplaats van de Nederlandse gemeente 's-Hertogenbosch. Daarnaast is 's-Hertogenbosch het administratief en bestuurlijk centrum van de provincie Noord-Brabant. Met een bevolking van ongeveer 141.906 (1 januari 2012) is het naar inwoneraantal de vierde stad van Noord-Brabant, na Eindhoven, Tilburg en Breda. De stad is verder een bisschopszetel en een voormalige garnizoensstad. Naam: Net als Den Haag heeft 's-Hertogenbosch een dubbele naam: beide steden hebben een lange gecompliceerde naam, al dan niet officieel, terwijl ze in de praktijk veelal met een eenvoudigere naam worden aangeduid. 's-Gravenhage en 's-Hertogenbosch worden veel frequenter aangeduid als Den Haag en Den Bosch. Men denkt vaak dat de lange namen ouder zijn, maar het tegendeel is waar: Den Bosch is ouder dan 's-Hertogenbosch. Er is echter verschil tussen de twee steden. De naam Den Haag is officieel toegestaan. Men ziet die naam op wegwijzers en bij de spoorwegen. Voor Den Bosch ligt dat anders: de enige officiële naam is 's-Hertogenbosch. Ook in andere talen wordt 's-Hertogenbosch met de lange naam aangeduid: Bois-le-Duc in het Frans, Boscoducale in het Italiaans, Bolduque in het Spaans en Herzogenbusch in het Duits. De Latijnse naam is Silva Ducis of Buscum Ducis. Het Genootschap ter bevordering van het gebruik van de naam 's-Hertogenbosch probeert het gebruik van de officiële naam te bevorderen. De naam geeft wel eens problemen met alfabetische ordening en met computers. Zo moest men vroeger in de reisplanner van NS de naam als Hertogenbosch opgeven - 's-Hertogenbosch werd door de website niet begrepen en zelfs veranderd in Heerhugowaard. Geschiedenis: 's-Hertogenbosch kreeg in 1184 stadsrechten van graaf Godfried III van Leuven, die ook hertog van Neder-Lotharingen was als Godfried VII. Enige tijd daarvoor was het op grondgebied van Orthen ontstaan als een nederzetting van handelaren aan de samenloop van de Aa en de Dommel, die tegenwoordig samenkomen bij de Citadel in de stad. Het was de vierde stad van Hertogdom Brabant. De vroegste vermelding van 's-Hertogenbosch is in een document uit 1196. Het is één van de oudste steden van Nederland. In die tijd was het niet zo gebruikelijk dergelijke rechten expliciet vast te leggen en veel andere (nieuwe) steden in de Nederlanden namen het Bossche geschreven stadsrecht als voorbeeld. In 1629 werd 's-Hertogenbosch veroverd door Frederik Hendrik tijdens het Beleg van 's-Hertogenbosch. Van 13 april tot en met 17 mei 1809 maakte Lodewijk Napoleon een inspectiereis door het departement Noord-Brabant. Tijdens deze reis bezocht de koning 's-Hertogenbosch. Tijdens zijn bezoek aan 's-Hertogenbosch had de koning veel belangstelling voor de infrastructuur, armenzorg, de kerken, cultuur en de nijverheid. |
291 |
| 4335 | Willemsoord | 6.0624376 | 52.8252656 | Willemsoord is een plaats in de gemeente Steenwijkerland in de Nederlandse provincie Overijssel. Willemsoord werd in 1820 als kolonie door de Maatschappij van Weldadigheid gesticht. Het had in 2008 zo'n 570 inwoners en in het buitengebied nog eens 290. Geschiedenis: Binnen de rij van 34 kleine kernen die de gemeente Steenwijkerland na de "fusie" met Brederwiede en IJsselham anno 2005 rijk is, neemt Willemsoord een bijzondere plaats in. Willemsoord werd gesticht in 1820. In dat jaar werd in opdracht van de Maatschappij van Weldadigheid begonnen met de aanleg van wegen en de bouw van de eerste 100 huizen. Met daarnaast de grotere gebouwen zoals de woning voor de onderdirecteur, de spinzaal met washok, een woning voor de adjunct-directeur fabriekswezen en de school met onderwijzerswoning. De benodigde grond was daarvoor gekocht van onder meer Het Heideveld Steenwijkerwold. Generaal Johannes van den Bosch was de geestelijk vader van de plannen om in Frederiksoord, Wilhelminaoord en Willemsoord drie vrije koloniën te stichten om kansarme gezinnen uit het westen van Nederland de gelegenheid te bieden een nieuw bestaan op te bouwen. De kolonisten kregen een woning met een hectare grond, er werd voorzien in hun onderhoud, er was geneeskundige hulp, alsmede godsdienst- en schoolonderwijs. Dankzij de contributie van een flink aantal redelijk gefortuneerde Nederlanders konden de leefomstandigheden van die lagere volksklassen aanzienlijk verbeterd worden. Het Huis van Oranje was geïnteresseerd in de plannen. De kroonprins van Oranje, de latere Koning Willem II, gaf Willemsoord zijn naam. Willem betaalde de bouw van de school en onderwijzerswoning; de kosten bedroegen 1400 gulden voor de realisatie van beide gebouwen. Het regiem van de Maatschappij was streng. De jeugd ging zes dagen per week naar school. Willemsoord telde een relatief groot aantal opleidingen naast de lagere school. Zo was er nabij het centrum een naai- en breischool alsmede een tekenschool. De jeugd kon ook opgeleid worden in verschillende takken van nijverheid. Zo was er een zakkenweverij, een touwbaan, een timmerwinkel en een verfwinkel, terwijl de bos- en landbouw de jeugd perspectief bood om op de administratie van de Maatschappij terecht te komen. Maar Willemsoord kende ook een eigen landbouwvakschool die op de Ronde Blesse was gesitueerd: de Gerard Adriaan van Swieten Landbouwschool. De maatschappij bezat in de directe omgeving drie grote boerderijen (Hoeve Utrecht, Hoeve Amsterdam en Hoeve Generaal van den Bosch) waardoor er voldoende grond beschikbaar was voor het aanleggen van proefvelden voor de studenten. Verder waren een veearts, stoomzuivelfabriek en een ontromingsfabriek binnen handbereik. De landbouwschool werd in 1890 gesticht en 1910 gesloopt vanwege het stopzetten van de rijksfinanciering voor deze vorm van onderwijs, waarna de school tot woonhuis werd omgebouwd. Het eerste kerkgebouw dat in de drie vrije koloniën werd gesticht was bestemd voor de joodse kolonisten. Die gezinnen werden in het noordoostelijke deel van de kolonie Willemsoord (op De Pol) gehuisvest en dat gebied kreeg in de volksmond de naam Jodenhoek. Er werd later (1837) ook een Israëlitisch bijschooltje gebouwd samen met een kleine synagoge. In 1860 woonden er nog 24 joodse gezinnen in de kolonie Willemsoord. De Nederlands-hervormde kerk aan de Steenwijkerweg in Willemsoord werd in januari 1855 ingewijd. |
290 |
| 4336 | Zuidveen | 6.1083330 | 52.7769440 | Zuidveen (Nedersaksisch: Zuudvene) is een dorpje in de gemeente Steenwijkerland, in de Nederlandse provincie Overijssel. Het is gelegen in de Kop van Overijssel ten zuiden van Steenwijk en de provinciale weg N333 (plaatselijk bekend als de Zuidveenseweg). | 289 |
| 4337 | Baars | 6.0917 | 52.8133 | Baars is een gehucht in de gemeente Steenwijkerland, in de Nederlandse provincie Overijssel. Het gehucht is gelegen in de Kop van Overijssel ten noordwesten van Steenwijk en ten oosten van de rijksweg A32. |
287 |
| 4338 | Eesveen | 6.1408840 | 52.8256190 | Eesveen (Nedersaksisch: Iesvene) is een dorpje in de gemeente Steenwijkerland, in de Nederlandse provincie Overijssel. Ligging: Eesveen is gelegen in de Kop van Overijssel langs de provinciale weg N855 (plaatselijk bekend als de Eesveenseweg), ten noorden van Steenwijk dichtbij de provinciegrens met Drenthe. Ten westen van Eesveen ligt het landgoed De Eese, gedeeltelijk in particuliere handen en gedeeltelijk in handen van Staatsbosbeheer, bestaande uit landbouwgebied en bossen. Ten oosten liggen de Eesveense hooilanden. Deze relatief laaggelegen gronden (tussen de 0 - 1 meter boven NAP, liggen in de nabijheid van de Steenwijker Aa. Hun naam danken ze aan het feit dat ze in vroeger tijden te nat waren voor beweiding en daarom als hooiland in gebruik waren. Geschiedenis: In 1914 werd de tramlijn Steenwijk - Hoek Makkinga van de NTM geopend, waaraan in Eesveen een tramstation werd geopend. In 1947 werd het personenvervoer op deze lijn gestaakt. De NTM ging echter door met goederenvervoer op deze lijn die in 1959 werd overgenomen door NS. In 1962 werd ook het goederenvervoer beëindigd en werd de lijn opgebroken. |
286 |
| 4339 | Peperga | 6.0507283 | 52.8484746 | Peperga (Stellingwerfs: Peperge, Fries: Pepergea) is een dorp gelegen in de zuidoosthoek van Friesland (Nederland) in de gemeente Weststellingwerf. Het dorp behoort tot de kleinste plaatsen in de gemeente. Naam: De naam verwijst naar de vroegere benaming voor ruwe bies, dat in de volksmond "peper" werd genoemd. Dit gewas had een grote betekenis vanwege het veelvuldig gebruik voor bind- en vlechtwerk om stoelen te matten en het vlechten van tassen en manden. Het groeide langs de riviertjes in de omgeving, waaronder de Linde. In oude geschriften wordt de naam geschreven als Peperghoe. "Ghoe" is een oude benaming voor streek of landschap. Hierdoor staat het geheel voor "landschap van biezen" of "biezenstreek". Geschiedenis: In 1865 werd begonnen met de aanleg van een spoorlijn tussen Zwolle en Leeuwarden. Deze kwam aan de westkant van Peperga te liggen en splitste het dorp in tweeën. Een aantal jaren later werd besloten het gedeelte westelijk van de spoorlijn tot aan de Steenwijkerweg voortaan bij De Blesse te rekenen. Deze splitsing is eind jaren tachtig extra versterkt met de aanleg van een autosnelweg aan de oostkant van het spoor. Tot 5 januari 1941 had Peperga een eigen treinstation dat op 15 januari 1868 in gebruik was genomen. Station Peperga werd naast passagiersvervoer gebruikt voor het exporteren van rotan uit Noordwolde. Begin jaren zeventig werd het station afgebroken. Tegenwoordig is de plek gemarkeerd door een tranformatorstation van de Nederlandse spoorwegen. Pieter Stuyvesant: De bekendste inwoner die Peperga ooit heeft gehad is Pieter Stuyvesant, ook wel bekend als Pieter Poot vanwege zijn houten been. Hij was de zevende directeur generaal van Nieuw-Nederland, met daarin de grootste plaats Nieuw-Amsterdam. Na zijn bewindvoering werd de stad aan de Engelsen overgedragen en New York genoemd. Vlak na het viaduct van de snelweg is een monument voor deze historische figuur te vinden, een zwerfkei waarop het model van het schip is gemonteerd waarmee hij Amerika bereikte. Even verderop staat een in oorspronkelijk 1537 gebouwde Nederlands-hervormde kerk in Gotische stijl, waar in 1611 of 1612 Petrus Stuyvesant zou kunnen zijn gedoopt. Hij was de zoon van de plaatselijke predikant. Helaas is het doopboek van de kerk verloren gegaan, dus zekerheid omtrent de bekendste inwoner is er niet. In 1810 is vanwege een brand op dezelfde plaats een nieuwe kerk gebouwd. De toren bleef bij de brand wel behouden. De kerk is gesloten voor de eredienst en najaar 2001 verkocht. De kerk kwam in handen van Folkert Munsterman, voormalig bandlid van Mannenkoor Karrespoor. Deze zou de kerk verbouwen tot restaurant. Dit is niet gebeurd, en de kerk werd in 2007 opnieuw verkocht. Het slecht functionerende Van der Molen-orgel uit 1912 is verwijderd en in 2007 vervangen door het Proper-orgel (1903) uit de gereformeerde kerk van Woldendorp. De huidige eigenaar heeft de kerk omgedoopt tot Pieter Stuyvesant Kerk. Het gebouw is beschikbaar voor verschillende doeleinden. |
285 |
| 4340 | Steenwijkerwold | 6.0666667 | 52.8000000 | Steenwijkerwold (Nedersaksisch: Steenwiekerwold) is een dorp in de Nederlandse provincie Overijssel, gelegen 3 kilometer ten noordwesten van Steenwijk. Het dorp behoort tot de gemeente Steenwijkerland en telt ongeveer 2000 inwoners. Het ligt in de zogenaamde 'Kop van Overijssel'. Vroeger werd de benaming gebruikt om een bosrijke streek rond Steenwijk aan te duiden. De verschillende gehuchten in deze streek zouden later onder de gemeente Steenwijkerwold vallen. Het huidige dorp Steenwijkerwold bestaat uit de vergroeide gehuchten Gelderingen en Kerkbuurt, en het iets verder gelegen Thij. De Voorzienigheid had hier een enorm gebouwencomplex waarvan de pedagogische academie landelijke bekendheid verwierf door haar werkwijze (Jenaplan). Het complex brandde in de jaren 90 uit en heeft plaatsgemaakt voor een nieuwbouwwijk. |
284 |
| 4341 | Blesdijke | 6.0136111 | 52.8302778 | Blesdijke (Stellingwerfs: Blesdieke, Fries: Blesdike) is een dorp in de gemeente Weststellingwerf, provincie Friesland (Nederland). Beschrijving: Blesdijke ligt ten zuiden van Wolvega, dicht bij de provinciegrens, aan de weg tussen De Blesse en Oldemarkt. Het inwoneraantal ligt door grenswijzigingen veel lager dan vroeger. De Blesse is nu een apart dorp, maar was eerder onderdeel van Blesdijke. Over het algemeen wordt er Stellingwerfs gesproken. Geschiedenis: In 1361 voert de bisschop Jan van Arkel twee maal een strafexpeditie uit in in de Stellingwerven, wanneer de boeren de opgelegde schattingen niet wensen te betalen. Bij de tweede tocht wordt Blesdijke verbrand. In de Nijkspolder boven Blesdijke was in de Tweede Wereldoorlog het strafkamp It Petgat voor Joodse arbeiders. |
283 |
| 4342 | Geervliet | 4.2608302 | 51.8613451 | Geervliet is een kleine stad in de gemeente Bernisse, ten zuiden van het Rotterdamse Botlekgebied, op het eiland Putten. Het aantal inwoners bedraagt 1743 (2011). In de middeleeuwen was Geervliet beschermd door stadsmuren, maar later werd het grotendeels verwoest door een brand. Het oude centrum is echter nog steeds te bezichtigen. Ook is er de Bernisse Molen, tegenwoordig een restaurant, gebouwd op een voormalige verdedigingstoren die deel uitmaakte van de stadsmuur. Enkele jaren geleden zijn er in Geervliet opnamen gemaakt voor de NCRV-film "De Zomer van 1945". |
282 |
| 4343 | Sliedrecht | 4.7731624 | 51.8248681 | 281 | |
| 4344 | Pernis | 4.3890747 | 51.8887319 | 280 | |
| 4345 | Rotterdam | 4.4817760 | 51.9242160 | Rotterdam is een grote Nederlandse havenstad en het dominerend onderdeel binnen de gemeente Rotterdam. Rotterdam maakt deel uit van de Randstad en is gelegen in Zuid-Holland. De gemeente Rotterdam is met 617.347 inwoners (1 januari 2012) na Amsterdam de grootste gemeente van Nederland. Het inwonertal van de plusregio Stadsregio Rotterdam, bedraagt 1,2 miljoen inwoners (1.211.523 op 1 april 2011). Rotterdam en zijn voorsteden vormen samen het meest verstedelijkte gebied van Nederland. De haven van Rotterdam is de grootste en belangrijkste van Europa en behoort tevens tot de grootste en belangrijkste havens ter wereld. De stad is gelegen aan de Nieuwe Maas, een van de rivieren in de delta die gevormd wordt door de Rijn en de Maas. De naam Rotterdam stamt uit de dertiende eeuw en verwijst naar een dam in de rivier de Rotte. De historische binnenstad werd in mei 1940 grotendeels verwoest door een Duits bombardement. Geschiedenis: Omstreeks 1260 werd in de Rotte een dam gelegd op de plek waar de Hoogstraat de Rotte kruist. Hieraan ontleent Rotterdam zijn naam. Rond deze dam ontstond een nederzetting waar men in eerste instantie leefde van visserij. Al snel werd het ook een handelsplaats en ontstonden de eerste havens. Op 17 maart 1299 kreeg Rotterdam van graaf Jan van Holland stadsrechten, maar die werden nog datzelfde jaar herroepen. Op 7 juni 1340 verleende graaf Willem IV van Holland ze definitief. In 1360 werd een stadsmuur gebouwd. Jonker Frans (van Brederode) heeft tijdens de Hoekse en Kabeljauwse twisten tussen 1488-1490 voor Rotterdam een belangrijke rol gespeeld. Door de oorlogen was de positie van Rotterdam als zijn uitvalsbasis in vergelijking met de omliggende steden enorm versterkt. Zo had het nabijgelegen Delft door hem vrijwel al zijn schepen verloren en Gouda de helft van de huizen. Dankzij Jonker Frans werd Rotterdam definitief een stad van betekenis in Holland. Tussen 1449 en 1525 bouwde men de laat-gotische Laurenskerk. In het middeleeuwse Rotterdam was dit het enige stenen gebouw. Het was een ambitieus project, Rotterdam bestond destijds uit ongeveer 1200 huizen. In 1572 werd Rotterdam geplunderd door troepen van de Spaanse stadhouder Bossu. In 1573 koos de stad de kant van de Nederlandse Opstand. De stad had toen ongeveer 10.000 inwoners. Aan het eind van de 16e eeuw liet Johan van Oldenbarnevelt, die van 1576 tot 1586 raadpensionaris van de stad was, de Rotterdamse haven verder uitbouwen, waarmee de grondslag werd gelegd voor de belangrijke plaats die deze stad zich in de zeehandel zou verwerven. Bij de volkstelling van 1622 was het aantal inwoners gegroeid tot ongeveer 20.000. Tegen het eind van de 17e eeuw zouden het er zelfs 50.000 zijn. Desondanks breidde de stad zich niet uit buiten zijn wallen en singels. De min of meer driehoekige ruimte tussen Coolsingel, Goudsesingel en de Nieuwe Maas bedroeg niet meer dan 140 hectare, dus de stad raakte overbevolkt. Pas na 1825 zou zij zich buiten deze enge grenzen gaan uitbreiden. In de 19e eeuw werd de positie van Rotterdam als internationale haven bedreigd door de verzanding van de voornaamste verbindingen met zee, eerst het Scheur en daarna de Brielse Maas. Om dit probleem het hoofd te bieden werd tussen 1827 en 1830 onder koning Willem I (waarschijnlijk aanvankelijk "om met deze verbinding tusschen de marinewerf te Rotterdam en de oorlogshaven Hellevoetsluits de belangen van de oorlogsvloot te dienen")door het eiland Voorne het Voornse kanaal gegraven, tussen Rotterdam en Hellevoetsluis. Naarmate de grootte der zeeschepen in de 19e eeuw meer en meer toenam, bleek dit kanaal evenwel niet aan de behoeften te voldoen. Ingenieur Pieter Caland ontwierp een ambitieus plan voor een nieuwe verbinding met de Noordzee. In 1866 werd begonnen met de uitvoering hiervan. Tussen 1866 en 1872 werd de Nieuwe Waterweg gegraven. Hierdoor ontstond samen met het Scheur en de Nieuwe Maas, een directe scheepvaartverbinding tussen Rotterdam en de Noordzee bij de Hoek van Holland. Na het openstellen van de Nieuwe Waterweg begon de onstuimige groei van Rotterdam. Er werden verschillende nieuwe havens aangelegd, waardoor de werkgelegenheid enorm toenam. Dit trok arbeiders uit alle windstreken aan. Het geld dat door de stad werd verdiend, besteedde men onder meer aan de bouw van statige panden in het centrum. De stad werd op twee manieren uitgebreid: door annexatie van een aantal omliggende gemeenten en door de bouw van veel nieuwe wijken. De eerste golf van annexaties vond plaats aan het einde van de negentiende eeuw met Delfshaven (1886), Kralingen, een deel van Overschie en Charlois in 1895. De havens werden in hoog tempo uitgebreid, onder invloed van mensen als Lodewijk Pincoffs en G.J. de Jongh. Steeds meer havens werden aangelegd, zoals de Maas-, Rijn- en Waalhavens. Aangetrokken door de werkgelegenheid die hieruit voortvloeide, verhuisden veel boeren, vooral uit Noord-Brabant, naar de stad. De heersende landbouwcrisis versterkte dit effect. Voor de nieuwkomers werden snel rijen goedkope woningen in elkaar gezet, vooral op zuid, op de linker-Maasoever, die daardoor al snel de boerenzij werd genoemd. Tussen 1880 en 1900 groeide de bevolking snel van 160.000 naar 315.000. In 1920 zou de bevolking zelfs al iets boven de 500.000 inwoners bedragen. In 1914 werd Hoek van Holland ingelijfd, waarna in 1933 Pernis en Hoogvliet volgden. Aan het einde van de 19e eeuw was men reeds begonnen met de aanleg van de nieuwe wijken Cool, Crooswijk en het Nieuwe Westen. Vanaf ongeveer 1914 begon de verdere uitbreiding naar het westen, met achtereenvolgens Spangen, het Witte Dorp en Oud-Mathenesse. Het centrum van Rotterdam kreeg ondertussen steeds meer allure. De stadswallen waren al enige tijd daarvoor afgebroken, maar de singels, die eveneens deel uitmaakten van vroegere verdedigingswerken, lagen er nog. Deze werden rond deze tijd grotendeels gedempt om meer ruimte te maken, onder meer voor het sterk toegenomen verkeer. Ook dempte men grote stukken van de Rotte. Havenbaronnen en gemeente investeerden in prestigieuze gebouwen. Na het dempen van de Coolvest ontstond hier een ruime boulevard met een nieuw stadhuis, een chic postkantoor en de Beurs. Moderne architecten kregen een kans. |
279 |
| 4346 | Vlaardingen | 4.3363660 | 51.9079510 | Vlaardingen is een stad en gemeente aan de Nieuwe Maas in het Rijnmondgebied, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De gemeente maakt deel uit van het samenwerkingsverband Stadsregio Rotterdam en de Metropoolregio Rotterdam-Den Haag. De gemeente telt 70.949 inwoners (1 november 2012, bron: CBS) en heeft een oppervlakte van 26,71 km². Binnen de gemeentegrenzen liggen enkele oude kernen zoals het oude dorp Vlaardingerambacht (nu de wijk Ambacht of Vlaardingerambacht) en de heerlijkheid Holy (nu de kern van de wijk Vlaardingen Holy). Door de gemeente Vlaardingen loopt ook een vaart, genaamd de Vlaardingervaart. Vlaardingen is vooral bekend als dé haringstad van Nederland. De visserij (op haring, ansjovis en kabeljauw) is echter verleden tijd. Wel is het visserijverleden met name rond de Oude Haven en de Koningin Wilhelminahaven nog goed herkenbaar. Een monument op het Grote Visserijplein van Govert van Brandwijk herinnert aan de vele vissers die op zee het leven lieten. |
278 |
| 4347 | Wijk en Aalburg | 5.1333333 | 51.7500000 | Wijk en Aalburg (dialect: Weijk; uitspraak: Wèk) is een dorp in de gemeente Aalburg in de Nederlandse provincie Noord-Brabant. Het is gelegen aan het Heusdensch Kanaal en de Afgedamde Maas, in het Land van Heusden. Het dorp heeft 6182 inwoners (1 januari 2010). Tot 1973 was Wijk en Aalburg een zelfstandige gemeente. Sindsdien is Wijk en Aalburg samengevoegd met de voormalige gemeenten Eethen en Veen tot de nieuwe gemeente Aalburg. Wijk en Aalburg is de hoofdplaats hiervan. De dichtstbijgelegen stad is 's-Hertogenbosch in het zuidoosten. Geschiedenis: Wijk en Aalburg is geleidelijk ontstaan door aaneengroeiing van de zelfstandige dorpen Wijk en Aalburg. Wijk ligt ten noorden van Aalburg. In 1814 werden ze tot één gemeente samengevoegd. Beide dorpen waren benedendorpen van het Land van Heusden, dat sedert 1357 bij het Graafschap Holland hoorde. Wijk; Wijk was oorspronkelijk een zelfstandige heerlijkheid. Sedert 1459 waren de heerlijke rechten in handen van de Abt van de Abdij van Middelburg, en sedert 1562 in handen van de Bisschop van Middelburg. In 1574 kwam aan dit bisdom een einde en gingen de rechten over naar de Grafelijkheid van Holland. In 1724 werd de heerlijkheid weer aan een persoon uitgegeven, en wel aan Maarten Vlaardingerwoud, die schepen was van Rotterdam. De laatste persoon die de heerlijke rechten bezat was ambachtsvrouwe Maria Leopoldina Catharina van Oijen, douairière van Kretschmar van Oijen. Tot 1811 beschikte Wijk over een schepenbank, die de lagere en middelbare juridische bevoegdheid bezat. Voor overige rechtszaken moest men naar Heusden. Isaak Tirion beschreef het dorp in de 18e eeuw als een aangenaam met bomen beplant deftig dorp bestaande uit 133 huizen. Men vond er bovendien het Kasteel Wijkestijn en het Kasteel Kronenburg. Aalburg: Aalburg werd voor het eerst vermeld in 889. Van een kerk werd voor het eerst melding gemaakt in 1010. Deze was aan Sint-Trudo gewijd en het patronaatsrecht berustte bij de Abdij van Sint-Truiden. Aalburg was een ambachtsheerlijkheid en aanvankelijk kleiner dan Wijk. Ook deze heerlijkheid kwam in 1724 in handen van Maarten Vlaardingerwoud. Deze bezat echter slechts de lagere jurisdictie. Tot de bouwwerken behoorden de Stenen Camer, een hoeve met een geschiedenis die terugging tot de 12e eeuw, en Kasteel Craeijenveld, dat in 1431 werd opgedragen aan de Graaf van Holland en door Jacob van Oudenhoven beschreven werd als: een schoon edelmans huijs of slot. Dit kasteel werd begin 19e eeuw afgebroken. |
277 |
| 4348 | Wolvega | 6.0013889 | 52.8761111 | Wolvega (Stellingwerfs: Wolvege, Fries: Wolvegea) is de hoofdplaats van de gemeente Weststellingwerf in de Nederlandse provincie Friesland. Met meer dan 12.500 inwoners is het veruit de grootste plaats van de gemeente en de Stellingwerven. Historie; Wolvega is oorspronkelijk een streekdorp. De oudste bron waarin het dorp genoemd is, stamt uit 1218. In die tijd droeg het dorp nog de naam Wolwagham, althans zo is het in de Gesta Fresonum opgegeven. In de niet-Friese verslagen van de Vijfde Kruistocht wordt als enige fries Hayo uit Wolvega genoemd. Volgens deze verslagen was hij een ridder uit de dertiende eeuw die bij het beleg van de Egyptische havenstad Damiate de vijandelijke vaandeldragen in 1217 of 1219 neersloeg met een dorsvlegel. Volgens het Jaarboek voor de Middeleeuwse Geschiedenis uit 2002 lukt het Hayo om de banier van de sultan te pakken te krijgen. Het is niet met zekerheid te zeggen of Hayo echt bestaan heeft. In het gemeentehuis van Weststellingwerf is hij afgebeeld op een glas-in-loodraam. Begin negentiende eeuw werd Wolvega vooral bewoond door de arbeidersklasse die met name in de akkerbouw en veeteelt werkzaam was. Toen telde het dorp zo'n 1270 inwoners. De armeren verdienden aan de hoeveelheid hakhout in de omgeving van Wolvega. Hoewel het dorp welvarend was ondervond het destijds hinder van de nabijgelegen koloniën Frederiks- en Willemsoord. In de negentiende eeuw ontwikkelde het dorp zich tot een belangrijke kern. Voorname oorzaak was de aanleg van de rijksstraatweg tussen Leeuwarden en Zwolle in de jaren 20 van de 19e eeuw. Deze weg kruiste in het dorp een belangrijke oost-westverbinding. Op het kruispunt van beide wegen werd in 1835 het grietenijhuis geopend. Hiermee werd Wolvega definitief de hoofdplaats van de gemeente Weststellingwerf. Hoewel het gebouw in functie al diverse opvolgers heeft gekend, bestaat het nog steeds. Het bevat nu enkele bedrijven en appartementen. Ook opening van staatsspoorlijn A tussen Arnhem, Zwolle en Leeuwarden in 1868 droeg bij aan de ontwikkeling van het dorp. Het stationsgebouw uit 1865 bestaat, ondanks een jarenlange dreiging tot sloop, nog altijd en is in 1991 geheel gerenoveerd. Behalve langs de oude wegen breidde de bebouwing zich nu ook meer geconcentreerd rond het centrum uit. In 1839 werd de publieke wandelplaats De Nieuwe Aanleg als werkverschaffingsproject uitgevoerd. Het park werd ontworpen door de beroemde tuinarchitect Lucas Pieters Roodbaard. Daarnaast kenden ook de verschillende buitenhuizen grote parkachtige tuinen. Hiervan zijn nog enkele kleine gedeeltes bewaard gebleven, soms slechts in de vorm van wat oude bomen. |
276 |
| 4349 | Spijkenisse | 4.3318410 | 51.8412999 | Spijkenisse is een plaats en gemeente in de Nederlandse provincie Zuid-Holland op het eiland Putten. De gemeente telt 72.345 inwoners (1 november 2012, bron: CBS) en beslaat ruim 30 km², waarvan 4,07 km² water. Qua inwoners is het de 42e gemeente van Nederland en de derde plaats binnen de Stadsregio Rotterdam (ook bekend als het Rijnmond-gebied). Spijkenisse grenst in het zuiden en westen aan Bernisse en Korendijk en in het noorden en oosten aan Albrandswaard en Rotterdam. De kernen Hekelingen (tot 1966 een aparte gemeente) en Beerenplaat vallen tevens binnen de gemeente Spijkenisse. De gemeente maakt deel uit van het samenwerkingsverband Stadsregio Rotterdam en de Metropoolregio Rotterdam-Den Haag. Geschiedenis: Het gebied waar Spijkenisse nu ligt wordt al zeer lang bewoond. Archeologisch onderzoek heeft uitgewezen dat de eerste sporen van bewoning in het Maasmondgebied dateren van ongeveer 10.000 jaar geleden. Toen werkten er vissers (steurvangers) en jagers in het moerassige gebied van het huidige Spijkenisse. De naam Spickenisse treft men voor het eerst in een bron van het jaar 1231 aan. De plaats dankt zijn naam aan de woorden spieke (spits) en nesse (letterlijk neus); een spits stuk uitstekend land langs een rivier. Spijkenisse is ontstaan als een boeren- en vissersgemeenschap aan een kreek van de Oude Maas. Op de noordoever vormde zich een woondijk, de huidige Voorstraat. De huizen, de akkers en een stenen kerkgebouw daaromheen groeide uit tot dorpskern. De middeleeuwse Oude Kerk en het Marktplein bestaan nog steeds en zijn een bezienswaardigheid, evenals de molen aan het Noordeinde. In de 16e eeuw werd het dorp enkele malen getroffen door overstromingen. In de 17e en 18e eeuw werd Spijkenisse getroffen door branden. Door deze rampen werd de welvaart en economische groei in het gebied belemmerd. De Heer van Putten had zeggenschap over het grondgebied. Het wapen van die familie wordt tegenwoordig gebruikt als het stadswapen. In 1459 ging de Heerlijkheid Putten, waaronder Spijkenisse, over naar Philips van Bourgondië. In 1581 kwam het gebied onder de macht van de Staten van Holland. Van 1817 tot 1966 waren Spijkenisse en Hekelingen twee zelfstandige gemeenten onder één burgemeester. Na de Tweede Wereldoorlog was het dorp nog bescheiden van omvang (ca. 2500 inwoners), maar vanaf de jaren '60 en jaren '70 is de gemeente als groeikern uitgegroeid tot een fikse middelgrote gemeente. Momenteel werkt Spijkenisse hard aan het ontgroeien van haar status van groeikern door het actuele Centrumplan: Een omvangrijk project dat Spijkenisse een groter en meer divers centrum moet geven. |
275 |
| 4350 | Hoogvliet | 4.3546673 | 51.8602470 | Hoogvliet is een deelgemeente van de gemeente Rotterdam. Hoogvliet is een voormalig dorp en gemeente in Zuid-Holland. De oudste vermelding van Hoogvliet – in vroeger eeuwen Oedenvliet, Oudenvliet en Odenvliet genoemd – dateert van 26 mei 1326 (Archief heren Van Putten & Strijen inv. nr. 144). Het is genoemd naar Oda (Oede) van Putten, middelste van drie dochters van Heer Nicolaas III van Putten en zijn vrouw, Vrouwe Aleida van Strijen, die dit gebied als bruidsschat meekreeg bij haar huwelijk in 1315 met Willem V van Horne. Tot 1811 bleef Hoogvliet een zelfstandige ambachtsheerlijkheid. Van 1811 tot 1818 behoorde Hoogvliet tot de gemeente Poortugaal. Van 1818 tot 1934 was Hoogvliet (weer) een zelfstandige gemeente, die de laatste decennia van haar zelfstandigheid een burgemeester deelde met het dorp Pernis. |
274 |
«Vorige «1 ... 83 84 85 86 87 88 Volgende»
