Aantekeningen:

Margaretha van de Elzas (1145 - Brugge, 15 november 1194) was gravin van Vlaanderen van 1191 tot 1194.
Zij was de dochter van de Vlaamse graaf Diederik van de Elzas en zuster van zijn opvolger Filips van de Elzas. In 1160 was zij in het huwelijk getreden met Roland II van Vermandois maar omdat bleek dat hij lepra had is het huwelijk niet geconsumeerd en is het paar gescheiden. In 1169 trouwde ze met Boudewijn V, erfgenaam van Henegouwen en Namen.
Na de dood van haar kinderloze broer Filips werd Margaretha in 1191 erfgename van Vlaanderen, zodat zij en Boudewijn (als Boudewijn VIII van Vlaanderen) samen gravin en graaf van Vlaanderen werden, echter voor korte tijd, omdat zij reeds in 1194 overleed, waarna haar echtgenoot afstand deed van Vlaanderen ten voordele van hun zoon Boudewijn (IX). Ze is begraven in de Sint-Donaaskathedraal te Brugge.

Aantekeningen:

Diederik (of Dirk) van de Elzas (ca. 1100 - Grevelingen (stad), 4 januari 1168) was graaf van Vlaanderen van 1128 tot aan zijn dood. Hij was een zoon van hertog Diederik II van Lotharingen en Gertrudis van Vlaanderen, dochter van graaf Robrecht I van Vlaanderen.

Als kleinzoon van graaf Robrecht I de Fries kon hij na de moord op Karel de Goede in 1127 via zijn moeder Gertrudis rechten doen gelden op de troon van Vlaanderen. Koning Lodewijk VI had echter Willem Clito, eveneens in de moederlijke lijn afstammend van de Vlaamse graven, als graaf benoemd. Dit was tegen de zin van de Vlaamse steden en van de pro-keizer gezinde adelsfractie in Vlaanderen. Gent, Brugge, Rijsel en Sint-Omaars, en een aantal edelen vroegen Diederik, toen heer van Bitche, om graaf van Vlaanderen te worden. Er ontstond een strijd tussen Willem en Diederik. Lodewijk liet Diederik excommuniceren en belegerde hem in Rijsel. De Franse koning moest zich echter terugtrekken toen bleek dat Diederik de steun van Hendrik I van Engeland had. In 1128 leed Diederik nederlagen bij Tielt en Oostkamp en moest hij vluchten, eerst naar Brugge en daarna naar Aalst. Willem belegerde de stad maar werd op 27 juli dood in zijn tent aangetroffen. Dit werd door beide partijen als een teken gezien dat Diederik de rechtmatige graaf was, en er werd vrede gesloten. In 1132 huldigde Diederik Lodewijk als zijn koning, in ruil voor zijn steun tegen de aanspraken van Boudewijn IV van Henegouwen. In de strijd tussen Frankrijk en Engeland probeerde hij een neutrale positie te bewaren, hetgeen de Vlaamse handel ten goede kwam. Onder zijn bewind konden de steden zich ontwikkelen en werden de instellingen organisatorisch hervormd.

In 1139 bezocht Diederik Jeruzalem en trouwde daar met Sybille van Anjou, weduwe van Willem Clito en dochter van Fulco koning van Jeruzalem. Hij leidde een succesvolle expeditie naar Panias en nam deel aan de invasie van Gilead (het gebied ten oosten van de Jordaan). In datzelfde jaar keerde hij terug naar huis om Godfried II van Leuven bij te staan in de Grimbergse Oorlogen.
Diederik nam deel aan de Tweede Kruistocht. Hij gaf leiding aan de oversteek van de Meander (rivier) en vocht mee in een veldslag bij Konya (stad). Diederik nam deel aan het beraad waarin werd besloten om Damascus aan te vallen, tegen de zin van de lokale kruisvaarders die aanvoerden dat ze altijd in vrede met Damascus hadden geleefd. Diederik eiste de stad op als hoofdstad voor zijn eigen kruisvaardersstaat en werd daarin gesteund door zijn zwager Boudewijn III van Jeruzalem, Lodewijk VII van Frankrijk en Koenraad III van Hohenstaufen - zeer tegen de zin van de leiders van de kruisvaardersstaten. Door onderlinge verdeeldheid van de kruivaarders liep het beleg na vier dagen al uit op een mislukking en trokken de kruisvaarders zich terug op Jeruzalem. In 1150 keerde hij terug naar Vlaanderen. Boudewijn van Henegouwen probeerde namelijk om Vlaanderen te veroveren maar Sybille (die als regentes was achtergebleven) wist hem te weerstaan en liet ook plundertochten in Henegouwen uitvoeren. Het volgende jaar sloot Diederik vrede met Boudewijn, met de afspraak dat hun kinderen zouden trouwen.
In 1156 trok Diederik voor de derde maal naar het Heilige Land. Ditmaal nam hij Sybille mee, en liet zijn zoon Filips van de Elzas achter als regent. Diederik nam deel aan het belg van Shaizar, dat mislukte toen hij ruzie kreeg met Reinoud van Châtillon over de vraag wie de vesting zou bezitten als die was veroverd. In 1159 keerde Diederik terug naar Vlaanderen maar Sybille bleef achter en trad in een klooster. Diederik liet Filips een belangrijk aandeel houden in het bestuur. In 1164 trok hij een vierde maal naar het Heilige Land en bezocht samen met Amalrik I van Jeruzalem de steden Antiochië en Tripoli (Libanon). Na zijn thuiskomst in 1166 zegelde hij met een dadelpalm.
Diederik zou het relikwie van het Heilig Bloed hebben meegenomen van zijn reizen. Hij werd begraven in de abdij van Waten.

Diederik is getrouwd met Sybille van Anjou. Sybille is geboren in 1116 in Jeruzalem; is gestorven in 1165 in Jeruzalem. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Sybille van Anjou (1116 - Bethanië (Jeruzalem), 1165) was een dochter van graaf Fulco V van Anjou en Ermengarde van Maine, de erfgename van het graafschap Maine.
Zij huwde in 1123 Willem Clito en bracht Maine in het huwelijk mee. Dit huwelijk werd in opdracht van Willems oom en politieke tegenstander Hendrik I van Engeland geannuleerd door paus Honorius II op grond van bloedverwantschap. Sybilles vader Fulco verzette zich hiertegen en stemde pas in na zijn excommunicatie en het interdict over Anjou. Sybille trok met haar vader naar het Heilige Land, waar hij zou trouwen met de erfgename van het Koninkrijk Jeruzalem, Melisende en in 1131 zelf koning werd.
In 1139 trouwde Sybille met de Vlaamse graaf Diederik van de Elzas, die zijn eerste bezoek aan het Heilige Land bracht. Sybille keerde met Diederik terug naar Vlaanderen. Diederik nam deel aan de tweede kruistocht en stelde voor die periode Sybille aan als regentes (1147-1150). In deze periode trachtte Boudewijn IV van Henegouwen Vlaanderen te veroveren, maar de aanval werd door Sybille krachtdadig afgeslagen. Zij liet Henegouwen verwoesten, waarna Boudewijn hetzelfde deed met Artesië. Pas toen Diederik naar Vlaanderen terugkeerde en de aartsbisschop van Reims als bemiddelaar optrad, werd een vrede gesloten.
In 1157 trok zij samen met Diederik naar het Heilige Land. Daar besloot ze in het klooster van St. Lazarus in Bethanië (Jeruzalem) in te treden, waar haar stieftante Ioveta van Bethanië abdis was. Ondanks het aandringen van Diederik, Boudewijn III van Jeruzalem en de patriarch van Jeruzalem weigerde ze om Diederik terug naar Vlaanderen te volgen. Na de dood van haar stiefmoeder verwierf ze een positie met grote invloed op de kerk en de politiek van de kruisvaardersstaten. Zij overleed er in 1165.
Haar naam (Cibilie) staat sinds 1180 boven de toegangspoort van het Gravensteen.

Aantekeningen:

Diederik II van Lotharingen (ca. 1050 - 30 december 1115) was de oudste zoon van hertog Gerard van Lotharingen en Hedwig van Namen.
Diederik werd graaf van de Elzas en van Bouzonville, alsook voogd van de abdij van Remiremont en vanaf 1070 hertog van Opper-Lotharingen. Dit leidde tot een conflict met zijn jongere broer Gerard die zich achteruit gesteld voelde. In 1073 werd een schikking getroffen en kreeg Gerard een eigen deelgebied, het graafschap Vaudemont.
In 1075 vocht Diederik aan de kant van Hendrik IV bij Homburg (bij Erfurt) tegen de opstandige Saksen, die daar werden verslagen. Kort na de veldslag trouwde Diederik met Hedwig van Formbach, die weduwe was geworden omdat haar man Gebhard van Supplinburg net in die slag aan de Saksische kant was gesneuveld. Diederik bleef een trouwe aanhanger van Hendrik en veroverde in 1078 voor hem de stad Metz op de bisschop. Als straf hiervoor werd hij in 1079 in de ban gedaan en in 1082 gaf Diederik de stad weer op.

Zijn tweede echtgenote was Gertrudis van Vlaanderen, de dochter van graaf Robrecht de Fries van Vlaanderen

Diederik is getrouwd met Gertrudis van Vlaanderen. Gertrudis is geboren in 1080; is gestorven in 1117. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Gertrudis van Vlaanderen (ca. 1080-1117) was een dochter van Robrecht de Fries, graaf van Vlaanderen, en van Geertruida van Saksen. Zij werd de echtgenote van Hendrik III van Leuven. In een eigentijdse genealogie worden Hendrik III vier (naamloze) dochters toegeschreven. Twee van hen werden historiografisch geïdentificeerd met:
Adelheid, gehuwd met haar stiefbroer hertog Simon I van Lotharingen,
Gertrudis, mogelijk gehuwd met Lambert, graaf van Montaigu en Clermont.
Weduwe geworden, hertrouwt Gertrudis in 1096 met hertog Diederik II van Lotharingen

Aantekeningen:

Gerard van Lotharingen (ca. 1030 - Remiremont, 14 april 1070) was hertog van Lotharingen.
Gerard volgde in 1047 zijn broer Adalbert op als graaf van de Elzas, Metz en Châtenois, toen die hertog werd van Opper-Lotharingen. Adalbert werd tot hertog benoemd in plaats van de opstandige Godfried II van Lotharingen maar werd in 1048 al door Godfried gedood. Gerard volgde toen zijn broer op als hertog maar werd al snel door Godfried gevangengenomen. In 1049 bemiddelde paus Leo IX een vrede in Lotharingen en werd Gerard vrijgelaten. Met steun van keizer Hendrik III wist Gerard zijn positie te versterken ten koste van Godfried en zijn bondgenoten.
In 1053 kwam Gerard op zijn beurt paus Leo IX te hulp tegen de Italiaanse Normandiërs. Gerard leidde een klein Duits contigent in het pauselijke leger dat zich in dat jaar wilde verenigen met een Byzantijns leger om de Normandiërs aan te vallen. Die wachtten echter niet af maar onderschepten het pauselijke leger op 18 juni 1053 bij Civitate (bij Foggia). Er werden besprekingen gevoerd maar de Normandiërs vielen ondertussen aan en hun rechtervleugel verjoeg een overmacht aan Italiaanse troepen van de paus. Ondertussen wisten de Duitsers, die ongeveer 2:1 in de minderheid waren tegen de resterende Normandiërs, hun tegenstanders in het nauw te brengen maar ze verloren de slag toen de rechtervleugel van de Normandiërs op het slagveld terugkeerde. Paus Leo IX werd gevangengenomen.
Gerard was voogd van de abdijen van Sint Pieter te Metz, Sint Maarten bij Metz, Sint Evre te Toul, Remiremont, Moyenmoutier en Saint-Mihiel. Deze voogdijschappen leidden tot conflicten met de bisschoppen van Metz, Verdun en Toul. Gerard bouwde kastelen in Prenay en Nancy (het begin van het middeleeuwse Nancy) om zo de verbinding tussen zijn noordelijke en zuidelijke bezittingen zeker te stellen. Tegen het einde van zijn leven kwam Gerard in conflict met lokale edelen. Hij overleed op een veldtocht tegen opstandelingen, volgens geruchten was hij vergiftigd. Hij werd begraven in de abdij van Remiremont. Met zijn bewind kwam een einde aan de turbulente geschiedenis van Opper-Lotharingen, zijn nageslacht regeerde tot 1755.
Gerard was een zoon van Gerard IV van Metz en Gisela. Hij was gehuwd met Hedwig Van Namen

Gerard is getrouwd met Hedwig van Namen. Hedwig is geboren in 1030; is gestorven in 1080. [Gezinsblad] [Familiekaart]